به نام آرام ترین یاد

بی خ و د ی از دستت عصبانی میشوم ...

و باز بی خ و د میشوم ...

خودم هم میدانم بی سببی اش را ...

اما ...

تو که نمیدانی ...

و به گمانت برای فشارِ این همه دردهای بی کرانه،

و آن همه هجمه ی بی اعتنایی در چشم های یخ کرده ی توست

که به پرخاش شهره گشته ام ...

...

حالا من مانده ام و یک دنیا بی تویی ...

کجایی که ببینی،

دیگر آرامم کرده 

این زُل های آویزان بر در ...

عقل نوشت: «الیس الله بکاف عبده» را چند بار دیگر باید هجی کرد تا دل هم اندکی بیندیشد؟!

دل نوشت: «ألا بذکر الله تطمئن القلوب» را رسیده ام...

من نوشت: همچنان در اندیشه ی این ذکرم: «ربنا ما خلقت هذا باطلا»...

پ.ن: تشویش درونم را با این بی ربط نوشته ها به نظاره ات گذاشته ام...

خوب بنگر!